Products

راهنمای مصرف محصولات

قير از دير باز توسط بشر شناخته شده بوده و به صورت ايمن در كاربردهای مختلف بكار برده می شده است.
اگرچه قير عمدتا در راهسازی بكار برده می شود، در كاربردهای ديگر مانند عايق رطوبتی ساختمانی پيش ساخته، آستر مخازن و حتی آستر داخلی لوله های آب شرب نيز استفاده می شود.
در صورتيكه قير به صورت مناسب فرايند و بهره برداری شود خطرات زيستی پايينی دارد.
تنها در دماهای بالا خطرات ايمنی كار با قير افزايش می يابد كه در ادامه به آن می پردازيم.

  • جنبه های بهداشتی قير
  • خطرات کار با قیر

خطرات احتمالي حمل و كاربرد قير داغ عبارتند از

  • دماهای بالا: خطر اصلی قير آن است كه در خلال انتقال، ذخيره سازی و فرايند دمای آن بسيار بالا برده می شود. بنابراين، استفاده از وسايل ايمنی شخصی در كار با قير ضروری می باشد تا از هرگونه تماس پوست با قير مذاب پرهيز شود.
  • انتشار بخارات:
    قير مخلوط پيچيده ای از هيدروكربنها است كه در محدوده وسيعی به جوش مي آيند. انتشار بخارات مرئی معمولا از oC150 شروع می شود. به ازاي هر10 تا 12درجه حجم بخارات منتشر شده دو برابر می شود. اين بخارات عمدتا از هيدروكربنها و اندكی H2S تشكيل شده اند. به اين دو نوع بخار حساسيت زيادی وجودی دارد خصوصا اينكه H2S در زير سقف مخزن جمع می شود. اين گاز در غلظت بسيار پايين ppm500 بسيار كشنده می باشد و قبل از ورود به چنين فضاهايی بايد از عدم وجود اين گاز مطمئن شد. بخارات قير حاوی تركيبات آروماتيك چند حلقه ای (polycyclic aromatic compounds, PACs) می باشد كه خطرات آنها در ادامه تشريح می شود.
  • سوختن:
    قير در دماهاي بسيار بالا آتش می گيرد. برخي مواد اگر به اندازه كافی داغ باشند در مجاورت هوا آتش می گيرند و آتشزا ناميده می شوند. قير به صورت خود بخود در حوالي oC400 آتش می گيرد. با اين وجود مخازن قير به ندرت آتش گرفته اند. در حضور اندكی اكسيژن، H2S موجود در قير با سطوح آهنی مخزن واكنش داده و ماده آتشزای اكسيد آهن توليد می كند. اين ماده به سادگی با اكسيژن موجود در مخزن واكنش آتشزا داده و كك های موجود روی ديواره و سقف مخزن را مشتعل می نمايد. رسوبات كك زير سقف و روی ديواره مخازن از تراكم قير در اين محل ها و تخريب به مواد ذغالی تشكيل مي شوند. در دماهای بالا و حضور اكسيژن يا افزايش ناگهانی مقدار آن، واكنش گرمازايی اتفاق می افتد كه می تواند به آتش سوزی يا انفجار ختم شود. به همين دليل ورودی های مخازن قير هميشه بايد بسته بوده و تردد بر روی مخازن بايد محدود باشد.
  • تماس با آب:
     از تماس قير داغ با آب بايد جدا جلوگيری كرد. در صورت تماس آب به بخار تبديل می شود. در اين وضعيت حجم آب تقريبا 1400 برابر شده و پاشش و كف كردن قير اتفاق می افتد و بسته به حجم آب سرريز قير داغ وجود دارد.

خطرات احتمالی حمل و كاربرد قير داغ عبارتند از:

  • بيشترين خطری كه در كار با قير متصور است تماس قير داغ با پوست می باشد. در دوره زمانی بسيار طولانی كه از قير استفاده شده است هيچ گزارشی مبنی خطر قير روی پوست در كار با قير وجود ندارد. در مورد قيرهای محلول و قيرابه ها به دليل دمای پايين تر استفاده از آنها احتمال تماس با پوست بيشتر است كه بايد از آن پرهيز شود. در تماس با قيرهای محلول احتمال نفوذ حلال آنها به درون بدن از راه پوست پووست وجود دارد. وجود حلال در بدن اثرات سرطان زايی دارد.
    تماس با قيرابه ها باعث تحريك پوست و چشم می شود و در برخی اشخاص باعث بروز حساسيت می شود.
  • كمكهای اوليه:
    در صورت سوختگی افراد بايد محل سوختگی سريعا سرد شود برای اين منظور پوست محل سوختگی بايد 10 دقيقه در زير آب سرد نگه داشته شود. در مورد چشم ها حداقل 5 دقيقه بايد 5 دقيقه در آب سرد باشند. در تمام موارد بايد از سرد كردن بدن فرد خودداری شود. از كندن قير از روی پوست خودداری شود.
  • مراقبت پزشكي:
    قير محكم روي پوست مي چسبد و فقط در يك درمانگاه مجهز بايد اقدام به جداسازي آن از پوست كرد. قير سرد شده يك لايه استريل و ضد آب روي محل سوختگي تشكيل مي دهد و از خشك شدن جلوگيري مي كند. جدا كردن قير به پوست صدمه زده و باعث خشك شدن و در صورت سوختگي درجه 2 باعث عفونت مي شود. در مورد سوختگي درجه 2 بايد لايه قير سر جايش بماند و با پماد پارافين دار مانند فلامازين (سولفاديازين نقره) پوشانده شود. اين روش قير را نرم كرده و پس از يك روز لايه قير قابل جدا شدن مي شود. در اين صورت پوست تغيير حالت نداده و بازسازي مي شود. خرده هاي قير به تدريج جدا مي شود.
    در صورت سوختگي درجه 3 بسته به عمق و موقعيت بايد از طريق جراحي برداشته شود. در اين وضعيت بهتر است قير در اتاق عمل 5 روز پس از سوختگي برداشته شود. در اين شرايط هيچ عفونتي ايجاد نخواهد شد. در صورتيكه سوختگي منجر به خونريزي حادث شود قير پس از سرد شدن مانع خونريزي و مانند بانداژ عمل مي كند. در اين صورت قير سرد شده بايد نرم و جدا شود تا از انسداد جريان خون جلوگيري شود. در صورت تماس قير داغ با چشم تنها يك پزشك متخصص بايد وضعيت بيمار را بررسي و اقدام لازم را تجويز نمايد.
  • خطرات تنفسي كار با قير داغ به اين شرح است.
    وقتي قير و مصالح داغ با يكدگير مخلوط مي شوند دودي منتشر مي شوند. اين دود حاوي ذرات قير، بخار هيدروكربنها و مقدار كمي H2S مي باشند. محدوده مجاز دود قير براي دراز مدت (متوسط 8 ساعت)mg/m35 و كوتاه مدت(10 دقيقه)mg/m310 مي باشد. در شرايط كار استاندارد مقدار مواجهه كاري با اين مواد، زير اين حدود است.
    مقدار مجاز مواجهه با H2S در دراز مدت (8 ساعت)ppm10 يا mg/m314 و در كوتاه مدت(10 دقيقه) ppm15 معادل mg/m321 مي باشد. مواجهه با دود قير باعث آزردگي چشم، بيني و مشكل تنفسي، سردرد و تهوع مي شود.
    اين اثرات گذرا بوده و سريعا رفع مي شوند. هرچند اين آزردگي هاي كم باشند بايد مواجهه با دود قير به حداقل رسانيده شود. جهت كمك هاي اوليه، بايد سريعا به مصدوم هواي تازه رسانيده شود.
    در صورت عدم بهبود سريعا فرد بايد به پزشك متخصص مراجعه كند. مطالعات نشان مي دهد كه عليرغم وجود تركيبات آروماتيك در قير كارگران كارخانه هاي آسفالت كه در معرض دود قير هستند مشكل سلامتي ندارند.
    در انتها، به كليه كساني كه با قير كار مي كنند هميشه وسايل ايمني شخصي لازم را در بر كرده و آموزشهاي لازم را در زمينه بهداشت شخصي، آتش نشاني ويژه قير و چگونگي حذف مواد قير از دامن طبيعت فراگيرند.